Ólöf Arnalds - Ég Umvef Hjarta Mitt
Kalbimi Örttüm Güneş berraklığındaki göz kapaklarım dört kat daha yavaş, Yolculuk bir sona yaklaşıyor bunaltıyla. Karmasamı aydınlatmak için ayaklarının dibinde ulaş bana, Senin mucizelerin parlak ve harmonik bir sabah gürültüsü. Kimilerine göre en çok değil, az söylemek, Hiç kimse başka neler bulacağını bilmiyor. Kendime ne hazırlayıp sonra derinlerde ne yetisdirdiğimin bir önemi yok, Kontrolsüzce parlak ve tamamen sana adanmış. Çocuklar uykulu seslerle çıkıyor. Bu kullanım alanları başka günlere hatıra. Korkuyla, daha küçük düşünüyorum. Yine yok olduğunu gördüm, yine döndüğünü gördüm, Yine kendimi dönerken buldum, yine kendimi koşarken buldum Seninle, yok olduğumu hissettim seninle, yok olduğunu gördüm Benden, kendimi biliyorum, seni sevmeliyim. Hezeyan gözlerini dikti sıcak ya da soğuk, Yasak arzuları anlamanın hiçbir yolu yok. Kalbimin büküldüğü garip yaramazlıklar, Muhtemelen sözlerinin planlanmadığı. Perde düştü, gözlerim açıldı, Yanmış yerdeki yeni bir ışık beni şaşırttı. Baktım, hayalimi merak ettim. Yine yok olduğunu gördüm, yine döndüğünü gördüm, Yine kendimi dönerken buldum, yine kendimi koşarken buldum Seninle, yok olduğumu hissettim seninle, yok olduğunu gördüm Benden, ve senden yok olup kalbimi örtmeliyim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder