TAŞ

Nasıl bir hüzün boğdu seni,
Tenini eskitti?
Hangi aşkta bıraktın yüreğini,
Bu akvaryumda ki taş yoksa kalbin mi?

Kapkara Boşluk

Zaman zaman psikolojimin aslında düşündüğüm kadar sağlam olmaması gözümü korkutmuyor değil.

Olaylara bakış açımın sertleşmesi,
Duygu yitirimiyle beraber mantığımın deli gibi bağırdığı bir zamandayım aslında.
Sanki kendi kendime saatlerce konuşuyorum da,kimse konuştuklarımı umursamıyor,duymuyor ya da ben duymalarını istemiyorum...
Bunlardan hangisi daha yakın şu anki duruma bilemiyorum.
Bazen içimin tamamiyle karanlıkla kaplı olduğunu düşünüyorum.
Kapkara bir boşluğun içinde sonsuzluğa hapsediliyormuşum gibi..
Bunları tetikleyenin, kafamın içinde ki susmak bilmeyen o seslerin olduğunu biliyorum.
Fakat oraya ulaşıp,onları susturmak o kadar zor ve uzak ki,
Düşünmemeye çalışmak o kadar yorucu ki..
Sözde yorgunluktan çıktım,asıl yorgunluğumla baş etmeye çalışıyorum her an.
Susmuyor kafamdakiler,
Anlamıyor etrafımdakiler,
Anlatmak istemiyorum ya da her neyse.
Benim bile çözemediğim bu şeyi,
Etrafımdakilerin anlayıp çözmesi;kafamdaki sesleri susturmam kadar imkansız ve zor.

Değişmeyen Gerçekler

Uzun zaman oldu beyaz sayfaya saatlerce bakmayalı..

Yazamamak ama çokca düşünmek

Bu aralar sıkça yaptığım şeylerden biri..

İçinde hiçbir duygu yokken nasıl yazabilir insan?

Nasıl kelimelerin kargaşasından zevk alır?

Üzülmeyi de sevmek kadar unutmuş gibiyim.

Unuttuklarımın arkasına sığınıyorum,

Hiç yaşamamış,yaşadıklarıyla hiç yaşlanmamış gibi..

Düzen değişmiyor unutsam da,

Sevenin üzüldüğü,

Sevilenin ise delilerce üzdüğü,

Sevmenin bencillik olarak görüldüğü,

Kimsenin, kendinden başka kimseyi sevemeyeceği gerçeği

Unutsam da bir şeyleri,

Hatırlasam da,

Çizgi değişmiyor.