Büyüyoruz Farketmeden

 Büyüyoruz.

Yavaş yavaş ve biz farketmeden. Durmadan akıyor zaman. Belki de zaman durduğunda geçen zamanın, büyümenin farkındalığı oluşacak içimizde. O yüzdendir dur durak bilmeden zamanın akıp gitmesi.

İnsan bedenen yaşlandığını ayna karşısında anlar. Peki ya, ruhun yaşlandığını ayna karşısında anlayabilir miyiz? Kalbimizde hayal kırıklığından kalan izlerin olduğunu, göz çevremizde oluşan kaz ayaklarını gördüğümüz gibi görebilir miyiz? Sanmam. Görebilseydik eğer dayanabilir miydik, yüzleşebilir miydik bilmem. Hissediyoruz evet. Kalbimizdeki acıyı bedenimizde de hissediyoruz. Fakat göremiyoruz. Akan kana şahit olamıyoruz. Gözyaşları acının ardında kalan tek gösteri. Göremediğimiz sadece hissettiğimiz acının tek şahidi.